नवा छंद

मनातल्या भावनांना उगच वाट करुन दिली,
कालच आणलेली कोरी वही लगेचच भरुन गेली,
बघता बघता हा नवा छंद जडला,
शब्दांशी खेळतांना,आय़ुष्याचा एक डाव सरला..

तिच्याशी भांडत असताना,
मीच नकळत तिच्या बाजूनी होतो !
तिच्या गालचे अश्रू पुसत, रागच माझा फितूर होतो !!

तस पाहिलं तर,
तिची माझी सच्ची मैत्री होती..
आज कित्येक वर्षानी भेटलो,
माझ्या सारखीच तिही
कोणा एकासाठी एकटी होती !!

एकटं जगताना कधी गरज भासते सोबतीची ...
जमत जाते दोस्ती, जुळत जातात नाती,
एक वेळ येते वाटंत, बरी होती वाट एकट्याची !!

शब्द मोत्यांसारखे असतात म्हणून कसेही माळायचे नसतात....
शब्दांच्या ओळी होतांना, शब्दांचे अर्थ सांडायचे नसतात!!

शाळा भरली...!!!

एका मित्राने mail केलेले हे एक विडंबन. सध्याच्या राजनितीक स्थितीचे हे अचुक विडंबन ज्याने लिहीले त्याच्या डोक्याची खरोखरच दाद द्यावी लागेल.

आमच्या आदर्श भारत विद्यालयाचा कारभार तसा भरपूर पसरलेला. कुणाचा पायपोस कुणाच्या पायात नाही! त्यात दर पाच वर्षांनी शाळेचे सुपरवायझर बदलतात. सुपरवायझरपदासाठी चक्क निवडणूक होते. अर्थात सुपरवायझर कुणी व्हायचं हे आमच्या कनका मॅडमच ठरवतात. मॅडम खूप कडक आहेत.
त्यांच्याशी बोलायचं म्हणजे सगळ्यांची "त त प प' उडते. पण सुपरवायझर व्हायची इच्छा असलेले लोक पाच वर्षांपासून मॅडमना गूळ लावीत असतात; काही गळ टाकून बसलेले असतात. तरीही मॅडम वश होतीलच, असं नाही. खरं म्हणजे मॅडमच्या सासूबाईसुद्धा आमच्याच शाळेत मुख्याध्यापिका होत्या. त्या तर "पीटी'च्या तासाला सगळ्या सरांना गुडघ्यावर बसून रांगायला लावायच्या म्हणे. म्हणजे व्हायचं काय, त्या म्हणायच्या, फक्त गुडघ्यावर बसा; पण सगळे सरच रांगायला लागायचे. काही जण तर मॅडमच्या घरी झाडूपोछा, दळण आणणे, सारवणे असली कामंही करायचे. काही हुशार मॅडमच्या पोराशी "मोटार मोटार' खेळायचे!

आमच्या कनका मॅडमनी ते सगळं पाहून पाहून नीट शिकून घेतलंय. आता पुन्हा एकदा "पीटी'चा तास सुरू झालाय. व्हॉट अ "पिटी'! खरं म्हणजे सुपरवायझरला शाळेत काहीच अधिकार नाहीत. सगळं ठरवतात मॅडमच. त्यांनी नेमलेले नवे मुख्याध्यापक खूप दयाळू आहेत. ते बोलतातसुद्धा खूप हळू. पण शिकवत काहीच नाहीत. ते असो. सुपरवायझरला अधिकार नसले तरी शाळेत त्यांना स्वतंत्र केबिन आहे. शाळेत कुणी पाहुणे आले, की त्यांनाच फार भाव असतो. शिवाय पोराटोरांवर ओरडत वर्गावर्गांतून ऐटीत फिरता येतं.

यंदा आमच्या शाळेत मॅडमचे खूप लाडके वाकूरकर सर हेच सुपरवायझर होणार, असं कळलं होतं. पण ते फक्त उजवीकडं पाहतात, असा आक्षेप आमच्या डावखरे सरांनी घेतला. डावखरे सर खूप जुने आणि कडक आहेत. त्यांना उजवीकडं पाहिलेलं आवडत नाही. कनका मॅडम कितीही भारी असल्या, तरी डावखरे सरांना वचकून असतात. डावखरे सरांचे लोक शाळेच्या कार्यकारिणीत आहेत, त्यामुळंसुद्धा ते भाव खातात. अखेर आमच्या जयनगरच्या शाळेतल्या जळगावकरबाईंना सुपरवायझर करायचा निर्णय मॅडमनी घेतला. त्या मॅडमचं नावसुद्धा आमच्या शाळेत अनेकांना माहिती नव्हतं. त्या दिवशीसुद्धा त्या रजा घेऊन शिवणकामाचं साहित्य आणायला जिल्ह्याच्या गावी गेल्या होत्या. त्या रात्री घरी आल्यावर मॅडमनी त्यांना फोन केला. मॅडम म्हणाल्या, ""काय जळगावकरबाई, सुपरवायझर व्हायचं का?'' आता बिचाऱ्या बाई त्यावर काय बोलणार? ""हो, होते की!'' म्हणाल्या. आता त्यांना मुख्य शाळेत येऊन काम करावं लागणार... शिवणकामाचे वर्ग बहुधा रद्द!

ती जेव्हा दिसते तेव्हा

ती जेव्हा दिसते तेव्हा....."
ती जेव्हा दिसते तेव्हा....."

ती जेव्हा दिसते तेव्हा ....मी रॉकेलच्या रांगेत असतो
अणि बिन बाह्यांचा मळका बनियान नेमका माझ्या अंगात असतो
कर्वे रोडचा पौड फ़ाटा तेव्हा माझ्या भांगात असतो
पण तरीही तोरा 'शाहरुख'चा माझ्या ढंगात असतो......

ती जेव्हा दिसते तेव्हा हातात माझ्या दळण असते,
मागे तीची आई आणि पुढे धोक्याचे वळण असते
वळणावरचे धोके टाळुन मी हळुच तीला हात करतो
आणि गीरणी मधला गद्दार बुटस ह्या सीझरचा घात करतो
मी पीठासकट आडवा होतो, माझा चेहरा रडवा होतो
माझा रडका चेहरा लपलेला पीठाच्या रंगात असतो
पण तरीही तोरा 'शाहरुख'चा माझ्या ढंगात असतो......

सध्या ती दिसते तेव्हा तिच्या बरोबर 'तो' असतो
आणि सध्या आमचा पिक्चर 'पति पत्नी और वो' असतो
मी आता 'मज़नू ' बनतो, ती वधु आणि तो वर असतो
ती त्याला 'बाझीगर' म्हणते आणि माझा मात्र 'डर' असतो

पण लव्हस्टोरी म्हटली की त्यात व्हिलन येणारच
उशीर होतो खरा पण तुमचे मिलन होनारच
मी मात्र दिवस - रात्र तिच्याच आठवणिंत जगत असतो
तीचा नवरा, तीची मुले, तीचा संसार बघत असतो

माझे हे स्वप्न एकुन ती मला खुप हसते
पण हसणाऱ्या डोळ्यांत तीच्या अश्रुंची एक लकेर असते

थरथरत्या ओठात तीचे शब्द तिथेच थांबतात
ओघळणारे अश्रु मग मुक्यानेच सांगतात,

"बागेत असो वा चिखलात शेवटी ग़ुलाब फ़ुलांचा राजा आहे
आणि रॉकेल असो वा दळण तु फ़क्त माझा आहेस".

Source: A Friend's forward..

येरे घना, येरे घना

येरे घना, येरे घना
न्हावूं घाम माझ्या मना

या ओळी आठवण्याचे कारण म्हणजे सध्या बहरत असलेला वर्षा ऋतु. पाऊस आला की "येरे येरे पावसा" हे लहानपणी गायलेले गाणॆ आठवते. लहानपणीचे पावसात भिजणे, गोलगोल गिरक्या घेत पाऊस अंगावर घेणे, गारा वेचुन खाणे, भन्नाट वारा वाहत असताना वा~यासोबत पळायचा प्रयत्न करणे, पावसाचे पाणी एकमेकांच्या अंगावर उडवणे, साचलेल्या पाण्यातून वेगाने सायकल नेवून हे तुषार अंगावर घेणे, चिखलामध्ये खेळणे हे सर्व लहानपणाच्या पावसाच्या आठवणीची विविध रूपे आहेत.
तारुण्यात या पावसाचे संदर्भ बरेच बदलतात. तारुण्यात पाऊस येतोच तो मुळी प्रेमाची साद घालत. तरूण मुला मुलींना हातात हात घेऊन पावसात भिजण्य़ाचे स्वप्न दाखवत येणा~या या पावसात खडकवासला, सिंहगड किंवा लोणावळ्याला जाऊन मनसोक्त भिजणे व त्यानंतर गरम गरम चहा किंवा मक्याचा आस्वाद घेणे यासारखे दुसरे सुख नाही.
भटकंती च्या चाहत्यांसाठी हा काळ खुपच महत्वाचा असतो. बरेच दिवस कोप~यात पडुन असणारे ट्रेकिंग किट आता खुनावू लागते आणि राजगड, तिकोना, कोथळीगड, कोरीगड, हरीश्चंद्रगड ही नावे अचानक आठवू लागतात. मग काय, सुरू होते या गडावरून त्या गडावर प्रवास.
या ऋतुत प्रत्येकाच्या मनातील चित्रकार, कवी, गीतकार, ट्रेकर, प्रेमी जागा होतो. पण सर्वात प्रकर्षाने जाणवतो तो म्हणजे प्रत्येकाच्य़ा आत लपलेले छोटे मुल. या पावसाळ्य़ात आपल्या सर्वांमध्ये लपलेल्या या छोट्या मुलास मनसोक्त खेळू द्या ही आपणा सर्वांस विनंती..

आपणा सर्वांस वर्षा ऋतुच्या हार्दिक शुभेच्छा..

People for Animals, Pune

People for Animals, Pune या संस्थेने मागील एक वर्षात शेकडो प्राण्यांचे आयुष्य बदलले आहे. केवळ २ लोक आणि ३ सहाय्यक यांनी मिळून मागील वर्षात ३० पेक्षा जास्त Animal Rescue operations घडवून आणल्या आहेत. त्यांनी ५ मोठ्या धाडीदेखील घडवून आणल्या आहेत ज्यामार्गे शेकडो प्राण्य़ांची सुटका करण्यात त्यांनी यश मिळवले आहे. संस्थेच्या सदस्यांनी भारतात तसेच UK व USA मध्ये विविध ठिकाणी शाकाहार आणि Animal Welfare in India या विषयांवर व्याख्याने दिलेली आहेत.

तुम्ही कशा प्रकारे मदत करू शकता:

१) PFA ला Animal Ambulance आणि Animal Resuce Center साठी जागेची तातडिने गरज आहे.
२) तुम्ही Volunteer म्हणून भाग घेवून प्राण्यांना होणा~या त्रासापासून मुक्तता करण्यात मदत करू शकता.
३) विविध व्याख्याने, चर्चासत्रे, बैठका इत्यादि ठिकाणी PFA च्या सदस्यांना बोलण्यासाठी आमंत्रण देऊन प्रसार करण्य़ात मदत करू शकता.
४) आपल्या जवळपास प्राण्य़ांना होत असलेल्या त्रासाबद्दल PFA ला माहिती पुरवू शकता. (तुमचे नाव गुप्त ठेवण्य़ात येईल).

संपर्क:

People For Animals, Pune
पहिला मजला, केसरिया अपार्टमेंट,
१४९, भवानी पेठ,
पुणे - ४११०४२

फोन: ०२०-६६०१७७९७
ई-मेल: web@pfapune.com
ahinsa.w@dhirajjain.com
ahinsa.w@manojoswal.com

Animal Helpline Pune - 9890793853 / 9890044455

बचाव सर्प्दंशापासून

सह्याद्रीच्या दर्यखोर्य़ांमध्ये भटकताना सर्वात जास्त भिती असते ती सापांची.. या सापांकडून बचावासा्ठी काही खबरदारीचे नियम मी इथे देत आहे..

१) ज्या ठिकाणी वाढलेले गवत आहे अशा ठिकाणी शक्यतो पायवाट सोडून जाऊ नये. अगदीच गरज भासल्यास आपल्या मार्गात साप नाही याची खात्री करूनच गवतात शिरावे.
२) गवतातून चालताना पायात बूट घालूनच वावरावे. उंच गवतात जायचे असल्यास नेडगी व पोटरी यांच्या संरक्षणार्थ "शिनगार्ड" चा वापर करावा.
३) जंगलात किंवा दाट झाडीतून चालताना डोक्यावर टोपी घालून चालावे. यामुळे झाडांवर असणा~या सापांपासून संरक्षण मिळते.
४) सरपण गोळा करताना लाकडाखाली किंवा सालीखाली लपलेला साप चावण्याची भिती असते. अशावेळी विशेष काळजी घ्यावी. (विशेषत: पावसाळ्यात).
५) उन्हाळ्यात साप गारव्याच्या शोधात असतात. अशा वेळी ते ओलसर जागेकडे आकर्षित होतात. पाणी वापरण्याची जागा तंबूपासून दूर ठेवावे. या जागांभोवती उजेड ठेवावा. अंधारात अशा ठिकाणी अंधारात जावे लागल्यास टॉर्च घेऊनच जावे.
६) तंबूत वस्तू ठेवताना खाली ठेवण्याऐवजी उंचीवर लटकवून ठेवावे. खाली ठेवलेल्या हॅवरसॅक व बूटांमध्ये साप व विंचू लपून बसू शकतात.
७) जेवण झाल्यावर शिल्लक अन्न बरेचदा टाकून देण्यात येते. या अन्नाजवळ उंदरे येतात. या उंदरांच्या वासामुळे साप देखील आकर्षित होतात. यामुळे खरकटे अन्न शक्यतो तंबूपासून लांब अंतरावर टाकावे.
८) डोंगर कपारी व कडे चढताना बरेचदा दगडांमधील सांदीमध्ये बोटे रूतवून आधार घेतला जातो. अशावेळी आत काही नसल्याची खात्री करून मगच बोटे घालावीत.
९) रस्त्यात पडलेले ओंडके व खडक ओलांडून पलिकडे जाताना पलिकडे साप नसल्याची खात्री करून मगच पाऊल टाकावे. बरेचदा या दगड किंवा ओंडक्याखाली गारव्यासाठी व सावलीसाठी बसलेल्या सापावर पाऊल पडल्यास चवताळून तो चावण्याची शक्यता असते.
१०) निसर्गामध्ये आपल्या मार्गात साप आहे व त्याला आपली जाणीव झाली असे जाणवल्यास हालचाल न करता स्तब्ध उभे रहावे. सापाला हालचालीची भिती वाटते व साप केवळ भितीपोटीच हल्ला करतो. हालचाल न केल्यास थोडा वेळ अंदाज घेऊन साप निघून जाईल.

नविन टेम्पलेट

तुमच्या लक्षात आले असेलच की मझ्या ब्लॉगचे template बदललेले आहे. (नविन लोकांना कदाचित ह फरक जाणवनार नाही). एका मित्राने शिफारस केल्यावर The Blogger WorkShop या ठिकाणाहून मी हे template घेतले. ३ रखाने असल्यामुळे माझे दुवे आणि इतर गोष्टी मांडणे जास्त सोपे झाले आहे. आणि Background image नसल्यामुळे हे template लवकर load होऊ शकते. त्याचप्रमाणे अतिरीक्त जागेमुळे माझे posts जास्त उत्तम प्रकारे दिसून येतात. एकंदरीत मी तुम्हाला नक्कीच हे template वापरायला सुचवेन. वापरून पहा जरूर..

जाहिरातींना थोडा आळा

संगिता यांनी पावसावर निबंध या लेखाला दिलेल्या अभिप्रायानुसार मी माझ्या ब्लॉगवरील जाहिरातींना थोडासा आळा घातला आहे. माझ्या लक्षात आले की पैसे कमावणाच्या निखळ आनंदामध्ये मी वाचकाचा निखळ आनंद काही प्रमाणात हिरावून घेत आहे. चुकीच्या ठिकाणी ठेवलेल्या जाहिरातींमुळे वाचकास काही प्रमाणात अडचण होत होती. ही अडचण दुर करन्यामध्ये या नविन template मुळे मला मदत झाली आहे.
नविन रचनेमध्ये जर तुम्हाला काही अडचण जानवत असेल तर मला नक्की सांगा..
धन्यवाद..

अफलातुन पुणे...अफलातुन वाक्ये

1) क्रुपया खिडकीतुन पत्र टाकु नयेत. आमटीत पड्तात. चव बिघडते.
2) धूळ साचलेल्या गाडीच्या काचेवर :- आता तरी पुसा.....
3) ख़ोदुन ठेवलेल्या रस्त्यावर: भव्य पुणे मोटोक्रॉस स्पर्धा :-: सौजन्य पुणे महानगरपलिका
4) लाकडी जीन्यावर : चढण्यासाठी वापर करावा... वाजवण्यासाठी नव्हे.
5) होटेल मधे : कामाशीवाय बसु नये..
6) दुपारी १ ते ४ दार वाजवु नये. येथे माणसे रहातात व ती दुपारी झोपतत.. अपमान कसा होतो ते पहायचे असल्यास वाजवुन पहा....
7) कोर्या कागदाची झेरोक्स काधुन मिळेल.
8) येथे जोशी रहात नाहीत. चौकशी करु नये, अपमान होईल...
9) येथे कचरा टाकू नये साभार परत केला जाईल.

हे जग स्त्रियांचे

हे जग स्त्रियांचे आहे..
जेव्हा मुलाचा जन्म होतो तेव्हा सर्वजण विचारतात, "आईची तब्येत कशी आहे?"
जेव्हा त्याचे लग्न होते तेव्हा सर्वजण नविन नवरीचे कौतुक करण्यात मग्न असतात.
आणि तो मेल्यावर विचारतात, "बायकोसाठी किती पैसे मागे सोडून गेला?"

पावसावर निबंध

तसे तर पावसाबद्दल प्रत्येकाची वेगळी मते व वेगळ्या आठवणी आहेत. पण या मुलाला काहीतरी विशेष सांगायचे आहे.त्याने लिहीलेला हा निबंध एकदा वाचून तर पहा.